Op een onbewaakt moment is de blanke mens vervangen door een witte variant. Ik heb het niet in de gaten gehad. Inmiddels heb ik begrepen dat de aanduiding “blanke mens” tegenwoordig not done is als tegenhanger van “zwarte mens”. Ik begrijp dat dit ermee te maken heeft dat zwart een kleur is en blank niet. Waar blank duidt op bepaalde eigenschappen doet zwart dit niet. En daarmee wordt veel duidelijk.
Maar hebt u ooit een witte mens ontmoet? Heel soms zie ik wel een beetje wit, maar dan heb ik het koud of ben ik misselijk. En de mens met het predikaat “zwart”, die is dat ook niet altijd.
zwart-wit
Conclusie: als er alleen mensen bestaan die wit of zwart worden genoemd bestaat de mens dus niet.
Overigens hoorde ik gisteren in een item op tv, over racisme, een gekleurde man spreken over blanke mensen. En toen wist ik het even niet meer…
Vandaag denk ik aan al die mensen die deze zomer heel graag op vakantie willen. Want je zal, na een lente lang thuis te hebben genoten van de zon, maar aankomen met regen in Verweggistan. Waarbij ik me afvraag of je “óp naar de zon” kan zeggen als je bij vertrek uit eigen land al zon hébt. Nou zijn er misschien onder u die zeggen waar-maakt-dat-mens-zich-druk-om, maar dat probeer ik nou juist niet te doen. Jawel, het Keltisch muziekfestival op Ameland gaat niet door dus blijven we thuis. Maar de wereld vergaat niet en volgend jaar is er weer zo’n festival. CORONA en weder dienende, dat wel.
Daar waar zoveel zaken voorspelbaar waren is dat nou even niet zo. Maar één ding staat vast: ik duik zo meteen mijn zonnige tuin in. Óp naar de zon.
Alle lezers een koele vrijdag gewenst. Vandaag denk ik speciaal aan mensen die er met warme dagen op uit trekken. Massale uittochten zoals die op Hemelvaartsdag roepen namelijk vragen voor mij op, zoals de vraag waar al die dagjesmensen plassen en poepen nu de horica nog niet open is.
Na een reis van enkele uren – want lange file – komt men aan op een strand of bij een ander recreatiegebied. De eerste kreet is dan geheid “Ik moet zo nodig!” Tja, maar waar?
Voorlopig kunnen hoge noodlijders nog de pot op met hun boodschap. En blijf ik zitten met mijn prangende vraag.
Premier Rutte vindt dat we het met z’n allen zo goed doen in ons land. Het is zijn manier om zijn hartenkreet “houdt toch asjeblieft voldoende afstand” over te brengen. Natuurlijk houden veel mensen zich aan de regels, maar ook heel veel niet. En die overtreders lijken zich bij voorkeur op mijn wandelpad te bevinden.
Tijdens mijn avondwandeling tref ik voor mij een man, midden op het smalle pad, snuffelende hond aan de lijn. Ik nader maar de hondenbaas geeft geen krimp. Ik heb twee opties: óf ik loop met een grote boog om de man heen door het hondendrollenveld, óf ik duik de manshoge struiken in. “Zou u mij misschien wat ruimte kunnen geven”, vraag ik met mijn aardigste stem. “Je kan er toch makkelijk langs”, is het antwoord. Perplex loop ik door, geen antwoord paraat. Even verderop: een moeder en dochter, naast elkaar met loslopende hond. We naderen elkaar en ik ga in de berm staan, inspecteer mijn schuilplaats op verse drollen. Bij het passeren blijven mijn medewandelaars naast elkaar lopen. De aan mijn benen snuffelende, kwispelende hond belet mij ook hier de juiste woorden te vinden. Dan het park in. Wat een ruimte. Als ik een verhard pad insla naderen een man en vrouw, hand in hand. Ik anticipeer op mijn mogelijkheden: Naar links uitwijken kan niet, rechts opnieuw metershoge struiken. Wacht, daar zie ik een uitwijkplek. Daar wacht ik het koppel op, aardig maar strijdvaardig. Zodra ze mij passeren spreek ik hen toe. “Als u graag hand-in-hand wilt blijven lopen zal ik hier wel even wachten tot u voorbij bent.” De vrouw draait zich naar mij om; “Haaah…” giebelt ze.
Ontmoedigd loop ik verder. Vol ongeloof en met veel vragen. Zijn deze mensen niet bang voor het virus? Hebben ze geen kinderen die hen nodig hebben? Hebben ze geen kleinkinderen die ze al zo lang niet mogen knuffelen (al zie ik hen ervoor aan dat ze dat gewoon doen)? Hebben ze geen bejaarde moeder die hoopt dat ze haar gauw weer komen bezoeken? Zijn ze niet bang om ziek te worden en zijn ze niet een héél klein beetje bezorgd om mij?
Vandaag bevrijd ik mijzelf van het “nieuwe normaal” en omarm ik het “tijdelijke abnormaal”. Ik hoorde deze term afgelopen week in een praatprogramma. Er ging een zucht van verlichting door de kamer: “Wén er maar aan” maakte plaats voor “dit gaat weer over”.
Kennelijk zat ook onze koning bij de Tv toen het tijdelijke abnormaal werd geïntroduceerd. Helaas ben ik de naam van de bedenker vergeten maar hij schreef historie.
“Niet normaal maken wat niet normaal is”, zei gisteren de koning in zijn toespraak. Ik zeg het hem na, in de overtuiging dat de koning, met deze uitspraak, niet enkel naar de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog heeft verwezen.
Koningsdag, Woningsdag; what’s in a name. Balkoningsdag voor wie geen tuin had. Een dag in elk geval die je wist dat zou komen. De natie hoefde zich niet af te vragen hoe Willem Alexander en zijn gezin hun dag doorbrachten. Ongescript gingen zij viraal en dat wilde het volk. We smulden er nog meer van dan van – al dan niet nog verkrijgbare – oranjetompoucen, of waren het nou coronatompoucen? Alle gekheid op een stokje, ik zou als jarige vorst, nu ik het land niet in hoefde, wel weten hoe ik zo’n dag doorbreng met mijn gezin. Met een spelletje natuurlijk en de hele koninklijke familie doet mee: bedenk zoveel mogelijk woorden waarin het woord “koning” wordt vervangen door “woning.” Een woninklijk spel. Maar eerst luisterde onze vorst om 10:00 uur naar de massale volkszang, waarin zijn naam werd bejubeld. En daarna vertelde hij ons wat hij van deze eerste en naar hij hoopte ook laatste Woningsdag vond. En dat deed hij op de juiste toon, woninklijk maar toch….
Uiteraard bleef de hele familie thuis, want dat moest van Mark, Jaap, Hugo en de gebarentolk. En van het OMT, Ab, Gor en de intensivist van het Amphia. Op zijn 53e verjaardag bracht de woninklijke (ik neem vast een voorproefje op het spelletje van de Oranjes zo u ziet) familie dus geen bezoek aan Maastricht, een stad die ook al het songfestival moest missen. En ja, wie mist dat nou niet, de Formule1 onder de festivals. Maar dit terzijde. Intussen zaten de woning, zijn woningin en de drie woningskinderen zich suf te prakkezeren op “woning”woorden en -uitdrukkingen. Nou ik wist er wel een paar, zoals de woninklijke onderscheidingen die dit jaar coronaproof werden uitgereikt. Sinds een paar weken is de hele natie zijn woning te rijk en komende zomerwoninkjes ons bijkans de strot uit. Dan wat boektitels: Woning (Kader Abdolah); De woning van Katoren; Een brief voor de woning. Een paar uitdrukkingen kan ik ook nog wel verzinnen: De klant is woning;In het land der blinden is éénoog woning! En Max en W.A., dat is toch het ideale woningskoppel.
Misschien weet u er ook nog wel een paar. Zet ze gerust in de reactiedraad hieronder.
Alle lezers een heerlijke woensdag gewenst. Hebt u een koel plekje in uw tuin of op balkon? Lijkt me heerlijk bij 25 graden.
Vandaag denk ik speciaal aan hen die niet durven. Ik hoorde hierover in een radioprogramma over kinderopvang op scholen tijdens Corona. Een roostermaker vertelde dat er leerkrachten waren die vroegen om niet ingeroosterd te worden. Omdat ze niet durfden. Dergelijke geluiden hoorde ik ook in de zorg.
We hebben het in deze onzekere tijden veel over de helden in het onderwijs en in de zorg en dat is terecht. Maar er zijn ook mensen die bang zijn. Heel begrijpelijk en meer nog: dat is legitiem. Het geeft immers aan welke risico’s wij allen lopen sinds het virus regeert. Ik probeer me in te leven in degenen die niet durven. Misschien zijn er mensen die vinden dat je voor je zaak moet staan, ook als je je daarmee aan risico’s blootstelt. Juist daarom hebben mensen die hun beroep nu liever even niet uitoefenen het zwaar. Zij zijn zich bewust van hun omgeving, zijn bang om voor slappeling te worden uitgemaakt. Maar behalve de mening van anderen geldt hier hun beroepsethiek, hun roeping. Hun gevoel mede verantwoordelijk te zijn voor leerlingen of patiënten. Hoe moeilijk moet het dan zijn om nee te zeggen. Daar is moed voor nodig. Heldenmoed.
Vandaag denk ik speciaal aan onze vakkenvullers. Met gevaar voor eigen leven laveren zij tussen de klanten door. Hoewel je zou denken dat zij met de anderhalve-metermaatregel meer ruimte hebben. Maar ze zijn ze er toch maar mooi elke dag. Zodat wij niet hoeven te hamsteren. Iedereen kent inmiddels de gebarentaal die hoort bij dat woord. In deze week zou je het overigens zomaar kunnen vervangen door “paashazen”. Maak daar maar eens een mooi gebaar bij: ‘Vandaag liep er weer een aantal klanten te paashazen.’ Maar liever niet natuurlijk.
Alle gekheid op een paastak: alle lof voor deze mensen. En wat zou het mooi zijn als op tweede Paasdag de winkels dicht bleven. Kunnen zij ook even van het zonnetje genieten.
Ze schittert en schettert ze schijnt en trompettert ze aait de narcissen ik roep kijk daar is ze ze koestert violen doet groeien de kolen ze wil ons behagen maar lijkt meer te plagen…
Want het mooist schijnt de zon in tuinen en op het balkon
Ingrid van den Bergh schrijft en meer 