Voor eeuwig…

.
Vanmiddag hoorde ik een muziekstuk op de radio. Men vertelde me dat het Berlin song heet en ik zocht het op. Omdat het me deed denken aan hem. Muziek die steeds maar doorgaat, eeuwig lijkt te duren. Dit herinnerde me aan hem.

Ik leerde hem kennen in het verpleeghuis waar ik vrijwilligerswerk deed. Daar kwam ik in contact met zijn vrouw en zo ontmoette ik hem. Hij woonde er.
Een heel enkele keer, als het echt niet anders kon omdat zij ergens anders moest zijn, zorgde ik buiten mijn dienst om een middag voor hem. Ik hielp hem met zijn thee, wandelde met hem. Gaf hem zijn brood.
Hield zijn hand vast. Naast hem zat ik, op haar plaats.

Ze vertrouwde me en vroeg me vaker. Alleen als zij er zelf echt niet kon zijn.
Ze vertelde me over hem. Hoe hij was. Wie hij was.
Hoe hij veranderd was.
In haar ontmoette ik de man die hij was.

Voor mij veranderde hij niet meer. Ook zijn medische situatie bleef stabiel. “Hij heeft het eeuwige leven”, heb ik weleens gezegd.

Stil en berustend liet hij zich wandelen, zijn hand vasthouden.
De man die vorige week is begraven. Ik ontmoet hem opnieuw in deze muziek, die eeuwig lijkt te duren.

Berlin song , Ludovico Einaudi