Vijf dagen per week

Vanmorgen las ik in de krant weer eens een artikel over pestgedrag onder jongeren. Onverwacht dringen oude beelden zich aan mij op. Mijn eerste schooldag als 13-jarige op de MULO aan de Kloosterwandstraat in Roermond. Een school uitsluitend voor meisjes.
Leraar geschiedenis is meneer P., een lange, gebogen man in een muisgrijs pak met borstelig haar. Daaronder zachte, droevige ogen.
‘Hoe vind je hem?’ vraagt het meisje naast me. Ik weet niet goed wat ze van me wil horen.
Nog voordat alle geschiedenisboeken op de lessenaars liggen klinkt er een zacht maar indringend “ping” door het lokaal. “Pinggg, pinggg, pinggg.” Al snel leer ik waar het geluid vandaan komt, zie de kopspelden gestoken in de scharniertjes van lessenaars. Treiterende meisjesvingers brengen ze tot zingen. Drijven de leraar tot wanhoop.
De hele les blijft het rumoerig in de klas. Meneer P. weet veel van geschiedenis, dat heb ik al snel gemerkt. Maar hij slaagt er niet in zijn kennis over het voetlicht te brengen.
In de pauze kom ik hem tegen op de gang. Zo dicht mogelijk langs de wand schuift hij voorwaarts, de blik omlaag. Iets in mij brengt mij ertoe hem te groeten.  In mijn maag een gevoel dat ik niet kan duiden. Even slaat hij zijn ogen op en kijkt me aan. Twee seconden die in tijd bevriezen. Dan loopt hij door.

‘Hoe is het op je nieuwe school’ vraagt mijn opa bij mijn zondagse bezoek aan hem.
‘Wel goed, en we hebben een… een heel aardige leraar.’ Ik vertel mijn opa niet over de meisjes in de klas. Niet over dat knagende gevoel in mijn buik.
‘Hij heet meneer P. en geeft geschiedenis.’
‘En woont die leraar in M?’
Ik knik.
Dan blijkt dat opa meneer P. kent. Mijn grootvader werkt als boodschappenbezorger en komt ook bij meneer P. ‘Lange man, een jaar of vijftig? Doe je leraar maar de groeten van mij.’
Als ik die maandag in de pauze mijn belofte aan opa inlos, blijft meneer P. staan. Dicht langs de muur in de gang. ‘Oh dankjewel, dat doet me goed’ mompelt hij. ‘Meneer van den Bergh uit Weert, ja die ken ik wel. Is dat jou opa? Zo’n aardige man.’

In mijn schooltijd op de MULO zal ik meneer P. leren kennen als een veel te vriendelijke leraar, met zachte ogen vol ingehouden passie voor zijn vak. Een leraar die tijdens proefwerken, in een klas vol treiterkoppen in gebloemde jurkjes, de lessenaars langsloopt om te zien of een leerling hulp nodig heeft.
Een leraar die ik wil groeten, vier jaar lang. In de pauze op de gang.

In de jaren zestig hadden scholen nog geen antipestprogramma’s. Er waren geen logen of peuten waar leraren naar toe konden. Zij droegen hun lot in zwijgzaamheid. Elke morgen opstaan zodra het ochtendlicht meedogenloos hun slaapkamer binnendrong. Opstaan, aankleden en de weg naar school gaan. Vijf dagen per week.

In de jaren zestig sprongen leraren niet van daken. Wetend dat het niet op zou houden. Wetend dat niemand het zou stoppen. Geen hoofd van de school. Geen groetend tienermeisje in de klas.