Zwerffiets, van Piet Hohmann

.
In de serie over Oosterhoutse kunstwerken in de buitenlucht vandaag het kunstwerk Zwerffiets, een grote, gestileerde, witte fiets die sinds 1991 in Oosterhout aan de Beneluxweg staat, bij de kruising met de Europaweg.
De Zwerffiets, die fungeert als stedelijk herkenningspunt, is opgetrokken uit staal. De hoogte van het kunstwerk is ongeveer vijf meter.
De maker is Piet Hohman, die ik introduceerde in mijn blogbijdrage over zijn kunstwerk De Bromtol.

De naam van het kunstwerk illustreert hoe deze levensgrote fiets achteloos door iemand in de berm lijkt te zijn achtergelaten. Er is ook ooit gedacht dat de fiets aanvankelijk rechtop stond en door een storm omver was gegaan.

Drijfveren van een kunstenaar

“De fiets van Piet”, zoals het kunstwerk in de Oosterhoutse volksmond heet, ontstond al even toevallig als De Bromtol.
‘Piet heeft al jaren een fietsentic’ zegt zijn vrouw. Als docent aan het plaatselijke Centrum voor de Kunsten te Oosterhout (door Piet en Mary Hohmann opgericht) zat hij op loze momentjes al fietsjes te buigen van ijzerdraad. Hohmann: ‘Ik hou van techniek, wil alles begrijpen. Ook hoe een fiets werkt. Ik speelde al lang met het idee een hele grote fiets te maken.’

Meer over Piet Hohmann

Bronnen:
Website Reformatorisch Dagblad
Website Gemeente Oosterhout
Foto Piet Hohmann: website Piet Hohmann

Foto’s Zwerffiets: Harry Muermans

Mijn verhaal waarin een fiets en een meisje met wit  haar een rol spelen vond ik niet misstaan in deze  blogbijdrage. Je leest het hieronder.

Witkop
Kerstvakantie.  Eindelijk ben ik eens eerder thuis dan mijn broers en zussen. Nog nahijgend van het rennen sta ik op de hoek van de straat uit te kijken naar vader. Daar komt hij de bocht al om gefietst. Hij mindert vaart en komt vlak vóór me tot stilstand.
‘Spring maar achterop, Witkop.’ Op dit moment van de dag klinkt zijn stem anders. On­der de rand van zijn hoed twinkelen zijn lichtgrijze ogen. Er glinsteren pa­reltjes aan zijn grote, rossi­ge snor.
Pa houdt zijn fiets een beetje schuin, ik ga op de bagage­drager zitten, aan elke kant een been. We slin­geren als pa zich af­zet, op het ritme van zijn rond­draaiende benen piept en kraakt het zadel. Ik houd me stevig vast aan de cein­tuur van zijn jas. Lang­zaam komen we op gang, tot we zo hard gaan dat de pijpen van pa’s Man­chester broek wapperen om zijn benen. De straat flitst onder ons door, de kiezelstenen in het wegdek wor­den klei­ner en kleiner, tot ze scherpe stre­pen trekken. Al­leen pa en ik kunnen dit zien, het is iets van ons tweeën.
De laatste bocht, een klein eindje nog. Was onze straat maar lan­ger, tot nummer driehonderd of zo. Tot aan ons huis heb ik mijn vader helemaal voor mij al­leen. De vader die aan mijn bed zit als ik ziek ben, zijn koele handen op mijn voorhoofd. Niet aan denken dat zijn ogen en zijn stem niet het­zelfde zijn, straks bij het bekijken van mijn cijferlijst.
‘We zijn er, Witkop, stap maar af!’
Ik kijk omhoog langs de jas van vader, mijn hoofd tegen zijn rug, heel even. Een plukje don­ker­blond haar steekt onder zijn hoed vandaan. Daar­­boven de ijsblauwe winterlucht.

©Ingrid van den Bergh

Alle blogs in deze serie bevatten foto’s van Harry Muermans:
Bromtol; Piet Hohmann
Zuil; een kunstwerk?
Zwerffiets; Piet Hohmann
Gevallen voor kunst
Stadspoort; Paul Elshout
Kloostermuur; Paul Elshout
De Groene Weduwen; Paul Elshout

.