Zuster van liefde

In een eerdere blogbijdrage vertelde ik iets over een gerestaureerde kloostermuur in mijn woonplaats. Daarbij liet ik ook een verhaal lezen dat ik eerder schreef en dat ik wel in die bijdrage vond passen. Vandaag plaats ik het verhaal nog een keer apart, voor het geval je het nog niet hebt gelezen.

Detail gerestaureerde Kloostermuur, Abdis van Thornstraat, Oosterhout

Iedereen mag naar huis maar Anja heeft natuurlijk haar sommen weer niet af. Staartdelingen, twee cijfers achter de komma.
Na een kwartier legt ze haar potlood op de lessenaar en grist haar jas van de kap­stok. In de lange gangen klinken voetstappen, ze weerkaatsen op de wanden en de tegelvloer. Daar komt de hoofd­zuster de hoek om, haar habijt wap­pert om haar benen. Voordat Anja naar buiten kan vluchten staat de zuster al voor haar. Vanachter haar jampot­glazen kijkt ze het meisje aan. ‘Zo, Hofstraatje, hoe gaat het er mee?’
‘Goed, zuster,’ zegt Anja en wil doorlopen maar de zuster grijpt haar arm. ‘Weet je dat wel zeker, vrouwke?’
Wat praat dat mens ineens lief, gis­te­ren zei ze nog dat “Hofstraatje” niet zo moest zitten dromen in de klas.
‘Zeg het eens, kind.’
‘Er is niets, zuster.’
‘Ik zie toch dat er wat aan scheelt. Zeg het nou maar eerlijk, de zuster wordt niet boos.’ Haar gezicht is vlak bij Anja’s wang, ze houdt nog steviger vast, haar nagels dringen in de huid van Anja’s arm.
‘Ik weet het niet, zuster, het gaat echt goed allemaal.’
‘Waarom is Anjaatje dan zo afwezig de laatste tijd en let ze hele­maal niet op in de les?’
‘Ik doe heus mijn best, zuster.’
De hoofdzuster legt een arm om de schou­der van het meisje, komt nog dichter­bij. Anja hoort haar ademhalen, het nonnenluchtje maakt haar mis­selijk. De zuster doet een stap opzij, be­kijkt de leerling van boven tot onder. Ze schraapt haar keel, wringt haar han­den. ‘Vertel het maar, de zuster be­grijpt het wel. Jij bent toch een heel aar­dig meisje en al zo groot. Is er soms… een jongetje?’
Anja’s nek begint te gloeien, haar oksels prikken. ‘Nee, echt niet zuster, heus niet.’
De zuster zucht, met haar hoofd schuin staat ze Anja aan te kijken. Ze zet haar handen in de zij, aan haar boezem ontsnapt een bibberende zucht. ‘Kom, vertel het eens, de zuster heeft geen uren de tijd!’
‘Het gaat heel goed zuster, ik vind alleen… rekenen een beetje moei­lijk.’
Een vreemd geluid komt uit de keel van zuster Albertine, alsof ze een toverbal heeft inge­slikt. ‘Rekenen dus,’ zegt ze met haar rollende r. ‘Hofstra moet veel beter oplet­ten in de les. En als ze huis­werk heeft moet ze de balletles maar een keertje over­slaan. Alleen meisjes die heel hard werken kunnen naar het Lyceum.’
‘Ik wil graag naar het Lyceum, zuster, ik zal heel goed mijn best doen.’
De zuster knikt, haar mond is een streepje. Met rui­sende rok­ken loopt ze de lange gang af en verdwijnt om de hoek.

Lentelucht stroomt Anja’s longen binnen. Bloesem geurt rondom de bomen op het plein. Opgelucht rent ze de poort uit, maar ook een beetje trots. Ze steekt haar neus in de wind. “Rrrekenen”… zegt ze de zuster na.
Dat kreng moest eens weten!

©Ingrid van den Bergh
Kunstwerk kloostermuur: Paul Elshout
© Foto: Harry Muermans

.