.
.
.
.
Op zoek naar de heilige waar ik mijn roepnaam aan ontleen vang ik bot. Het zelfde geldt voor mijn tweede doopnaam Ernestine, geërfd van mijn heeroom, priesterbroer van mijn vader en, vanwege zijn geestelijke staat en docentschap aan het Bisschoppelijk college in Weert, aangesproken met ‘professor’. Zijn leerlingen hadden daar een alias aan verbonden: ‘Bums’, ongetwijfeld een verwijzing naar zijn grote, wijze hoofd.
.
Als ik in iemand heilig geloof dan is het wel wijlen mijn Heeroom Ernest. Ooit besprak ik met hem, schoorvoetend, mijn twijfels jegens God en zijn gebod. Mijn moeder had mij op het, van oorsprong katholieke, hart gedrukt dat Heeroom, nog wel mijn peetoom, mijn ongeloof en mankerende zondagse kerkbezoek zou veroordelen. Toen ik dan eindelijk de stoute schoenen had aangetrokken en bij Heeroom te biecht ging bleek van veroordeling geen enkele sprake.
Eigenlijk had ik Heerooms reactie wel kunnen voorspellen. Immers, toen ik als negenjarige voor hem een stuntelend optreden verzorgde met enkele oefenstukjes op de piano (Heeroom betaalde mijn lessen op het instrument) werd geen afkeuring mijn deel maar gaf hij mij als beloning een paar sinaasappels en een kruisje op mijn voorhoofd.
Voormalig gebouw Bisschoppelijk College Weert
Mijn Heeroom stond in Weert bekend als een goed mens. Niet alleen omdat hij elke morgen, voordat zijn lessen begonnen, de ochtendmis ging opdragen bij de zusters Birgittinessen. Behalve het sponsoren van mijn pianolessen bezorgde Heeroom zijn ouders een zorgeloze oude dag, wat onder anderen betekende dat hij in zijn welverdiende schoolvakanties examens ging afnemen aan de leergangen in Maastricht en Amsterdam.
schijnheilige boontjes
Eigenlijk zou de titel hierboven anders moeten luiden, bijvoorbeeld : “De énige heilige”, alleen al met het oog op de recente bekendmakingen over misbruik in de katholieke kerk. Daar waakte destijds geen heilige over, laat staan een god. Nee, ik heb alle redenen om aan het bestaansrecht van ‘onze’ heiligen te twijfelen. Met die ene uitzondering, wel te verstaan. Niet alleen omdat mijn Heeroom mij doopte en trouwde; niet vanwege de kilo’s sinaasappels die hij aan ons gezin spendeerde en evenmin vanwege het fornuisje dat ik op mijn zevende verjaardag van hem kreeg. Al voelde ik mij toen, in Heerooms ogen, een echte heilige.
.
1 november 2012 / Ingrid van den Bergh
.
Advertenties
mijn opvoeding gaf mij weinig heiligs mee
de schijnheilige boontjes spreken wel aan :)
actueel blog!
Ha, Hennie, dan hoefde je je ook nergens van te bevrijden en da’s wel een zegen;-)
Wat een mooi stukje verleden. Ik wist niet dat hij jullie getrouwd heeft!
Ja, Britta, en toen we van het Veld naar eigen Haard verhuisden kwam hij het huis en de tuin zegenen, nog met zo’n grote wijwaterskwast.
Ik krijg toch wel wat verwijzingen als ik even goegel op Ingrid. Noorse God Froy.. en “Germaanse stamgod der Ingweonen”.
De ene heilige is de andere niet. ;-)
Voel me al een stuk heiliger, Aad. Dankjewel voor je goegeltje. Ik zal zelf nog eens gaan speuren.
Je moet als een Ingrid Bergman echt maar tevreden zijn met je mooie Noorse naam “beautiful goddess”! Als roomse jongen en ondanks mijn vier heerooms, twee witte(norbertijnen) en twee bruine(karmelieten), die verwoed , maar tevergeefs, probeerden me priester te krijgen( dat overkwam meisjes niet!), heb ik als gelovige overleefd en weet nu dat heilig, ook in het oud-noors, heel=gaaf betekent. Met mijn leeftijd weet ik ook dat je van die gave, na alle seksschandalen zeg ik toch ook roomse, mensen hebt, die met het moderne psychologisch jargon een “voorbeeldfunctie” toegedicht krijgen. Met mijn kennis geniet ik als overlevende gelovige met name ook nog steeds van die, ondanks zijn afgang, wel heel gave mens Jezus van Nazareth! En ik durf dat met alle oude vermetelheid ook rustig te zeggen op een dag als Allerheiligen!
Onder ons gezegd en gezwegen, Joost, ik verdenk mijn ouders ervan dat ze mij naar de filmster hebben vernoemd. Ik heb het nooit gevraagd maar mijn moeder was wég van ingrid Bergman. Zelf zou ik er graag zo uitzien en wensen dat mijn schrijftalent vergelijkbaar is met het acteertalent van de actrice.
Priester worden was destijds een voorrecht c.q. plicht van de oudste zoon in het gezin, weet tot op de dag van vandaag dan ook niet of de keuze van mijn heeroom een vrijwillige is geweest.
Als ik jou zo lees denk ik dat we er een heilige bij hebben gekregen.
Zalig weekend gewenst, Joost.
En hopelijk is jouw heeroom niet de laatste gave, heilige mens!