.
In de serie over Oosterhoutse kunstwerken in de buitenlucht vandaag een muurschildering: De Groene Weduwen. Het kunstwerk is in 1990 als stedelijk herkenningspunt aangebracht op de gevel van een flatgebouw aan de Prinsendam te Oosterhout NB.
Ontwerper is Paul Elshout. In een eerder blog besteedde ik aandacht aan de kunstwerken Stadspoort en Kloostermuur van deze kunstenaar.
In de westerse industriële samenleving van midden 20e eeuw werkten de mannen buitenshuis en deden de vrouwen het huishouden. Áls vrouwen al buitenshuis werkten deden zij dat in typische vrouwenfuncties als typiste, telefoniste, verpleegster, bibliothecaresse. Die carrière eindigde abrupt bij het burgerlijk huwelijk (tot in 1975 gold in Nederland een ontslaggebod voor vrouwelijke ambtenaren in vaste dienst die huwden) dan wel bij zwangerschap. Daarop restte niets anders dan in de slaapwijken thuis het huishouden op zich te nemen. De term groene weduwe omschrijft deze situatie.
De wijk Dommelbergen te Oosterhout, waarin het flatgebouw met daarop de muurschildering staat, stond ooit bekend als zo’n slaapwijk.
Op Internet vond ik een boekverslag van De groene weduwe, van Hannes Meinkema (vrouw). Dit boek heeft de bovenomschreven vrouwen als thema. ‘Vrouwen die aan eenzaamheid of een beknellende relatie proberen te ontkomen.’ Geen goed woord heeft de schrijfster over voor de mannen die zouden onderdrukken, altijd hun zin krijgen, vrouwen al het werk laten doen, vreemdgaan en zo meer.
Bronnen:
Website Gemeente Oosterhout
Boekverslag De groene weduwe
Wikipedia
©Tekst(bewerking) Ingrid van den Bergh
©Foto’s: Harry Muermans
Alle eerdere afleveringen in deze serie vind je in de sidebar rechts, onder ‘Oosterhoutse kunstwerken’ (klik op foto voor de bijdrage).
Het volgende gedicht schreef ik ooit als lofzang op mijn moeder.
Mieke, mijn moeder.
Foto bewerkt door mij
Zingt met suiker
Ze schikt het beddengoed
stopt me in met zachte handen
~kruip maar lekker onder de dekens dan zet ik je raam even open
zegt ze
mijn kamer gelucht
zingt ze de trap af naar beneden
nooit klaar met haar werk komt ze boven
een schaal vol sinaasappelpartjes
~met suiker, omdat je ziek bent
zegt ze
en zingt
©Ingrid
Alle blogs in deze serie, allen met foto’s van Harry Muermans:
Bromtol; Piet Hohmann
Zwerffiets; Piet Hohmann
Gevallen voor kunst
Zuil; een kunstwerk?
Gevallen voor kunst
Stadspoort; Paul Elshout
Kloostermuur; Paul Elshout
De Groene Weduwen; Paul Elshout
.
Ingrid van den Bergh schrijft en meer 
Het is prachtig, zowel het kunstwerk als de lofzang op je moeder.
LikeLike
Dankjewel, spuit11.
Wij vinden het kuntswerk ook nog steeds prachtig. Bij het maken van deze blogbijdrage moest ik uiteraard op zoek naar achtergrondinformatie en zo kwam ik bij het boek van Hannes Meinkema terecht. Wat ik daarover las gaf voor mij een meerwaarde aan het kunstwerk.
LikeLike
Antoinette en Laila, dank dat jullie keken en waardeerden.
LikeLike
wat een mooie combinatie Ingrid
en een prachtige lofzang
voor een zingende moeder….
lijk je op haar?
LikeLike
Dank je, svara.
Mijn moeder was donker, qua haar, ogen, wenkbrouwen, met lange wimpers.
Ik ben blond met lichte ogen, net als vader. Toch herken ik mezelf in haar trekken, haar blik.
Qua karakter kan ik spontaan zijn, misschien iets minder impulsief dan zij.
Op de foto zie je mijn moeder als jong meisje, de zachte blik geeft het karakter weer. Een leven als moeder van negen kinderen heeft haar wat harder, weerbaarder gemaakt.
Ze was verloofd met mijn vader toen de oorlog uitbrak. Mijn vader moest als militair naar Engeland. vierenhalfjaar hebben ze elkaar niet gezien. Daarna meteen getrouwd en toen het ene kind na het andere. Dat doet wat met een vrouw.
LikeLike
Prachtige muurschilderongen, ook gedicht mooi.
Groet Luuk
LikeLike
Dank je, Luuk, ook voor je likeje.
LikeLike
Mooi, Ingrid!
liefdevolle verzorging klinkt in het gedicht.
Wat voor rol heeft zingen in je leven?
groet van jan
LikeLike
Mijn moeder had een mooie alt. Ze zong in een koor, volgde solozangles en zong af en toe een aria in de kerk.
Ik zong vanaf mijn zeventiende in allerlei koren, van groot (90 personen) tot klein (vier personen).
Ook ik volgde zanglessen en zong soms een solo in het koor of in een Marktconcert.
Zingen was toen wat schrijven nu voor me is: een levenswijze.
Dank voor je waardevolle belangstelling, Jan.
LikeLike
Een heel mooie bijdrage, Ingrid, alles erin is prachtig.
De schilderingen, de ode aan je moeder, de verhalen achter de groene weduwen…
Graag gelezen en bekeken!
LikeLike
Dank je Bart, om te maken was deze bijdrage ook voor mij een pareltje.
LikeLike
Wat een prachtig kunstwerk Ingrid….
Ik was een groene kantoorweduwe…
voelde me naar en opgesloten…..
De combinatie, kantoor/huishouden/academie kon ik niet aan….
Lief gedicht……
LikeLike
Dank, Annet.
Daar noem je me in een notendop ook nogal wat , Annet. Het hoort misschien ook een beetje bij creatieve mensen die hun hoofd altijd zo vol hebben van gedachten en ideeën.
LikeLike
Pingback: Zuil; een kunstwerk? | Schrijfkunst
Pingback: Kloostermuur, Paul Elshout | Schrijfkunst
Pingback: Zwerffiets, van Piet Hohmann | Schrijfkunst
Pingback: BROMTOL van Piet Hohmann | Schrijfkunst
Prachtig! Mijn moeder een avant la lettre. Was altijd thuis als ik uit school kwam.
LikeLike
Dankjewel.
De mijne ook. Kan niet anders met negen kinderen. Kom je ook uit een groot gezin, Blew?
LikeLike
wat een mooie foto en een lief gedicht.
en ik las net je reactie op mijn gedicht bij ‘Bitterkoekjes’ – kreeg het door van Ingrid Smaling die dat blog onderhoudt. Spijtig dat je niet meer rechtstreeks kan reageren bij mij, beetje raar ook (al hoor ik er nog wel eens over klagen), maar toch leuk dat ik dan nog even wat van je hoor. Zelf heb ik dan weer dikwijls tijd te kort om zelf overal nog op bezoek te komen (en raak ik ook wat verloren in het teveel aan websites, blogs, FB-pagina’s enz …)
Ik wens jou (jullie) alvast een leuke avond in Oosterhout – eerlijk gezegd vind ik een programma rond mij alleen veel enger om doen dan bv een avond met 7 auteurs, maar net vanwege die locatie wou ik geen neen zeggen op de vraag.
groetjes,
bert
LikeLike
Dag, Bert,
Op een ander blog waar ik ook een tijd niet kon reageren lukte het vanmorgen wel dus ik probeer het ook nog eens bij jou. Ja, er is veel te lezen en een mens moet selectief zijn, vooral een dichter die toch al zoveel schrijfbaars onder ogen en handen heeft.
Een one-menoptreden is natuurlijk veel spannender maar met meer mensen kan ook fijn zijn. Vooral in een speciale opzet, zoals laatst met een estafetteverhaal waarvan elke van ons een hoofdstuk had geschreven. Nogmaals een mooie avond gewenst op 6 november.
Met groet, Ingrid.
LikeLike
Dag, Bert,
Op een ander blog waar ik ook een tijd niet kon reageren lukte het vanmorgen wel dus ik probeer het ook nog eens bij jou. Ja, er is veel te lezen en een mens moet selectief zijn, vooral een dichter die toch al zoveel schrijfbaars onder ogen en handen heeft.
Een one-menoptreden is natuurlijk veel spannender maar met meer mensen kan ook fijn zijn. Vooral in een speciale opzet, zoals laatst met een estafetteverhaal waarvan elke van ons een hoofdstuk had geschreven. Nogmaals een mooie avond gewenst.
Met groet, Ingrid.
LikeLike