Kloostermuur, Paul Elshout

Ook al ben je geen dichter, lees een gedicht als een dichter.
Ook al ben je geen schilder, bekijk het werk als een schilder.
Kijk hoe dichtbij je kunt komen en doe inspiratie op.
Iedere blik op de wereld is jouw persoonlijk eigendom.
Schaaf eraan, beitel erin, beschilder het.
Paul Elshout

In de serie over Oosterhoutse kunstwerken in de buitenlucht vandaag Kloostermuur. De 185 meter lange gerestaureerde kloostermuur inclusief een kunstwerk werd in februari 2011 opgeleverd. Het kunstwerk aan de Abdis van Thornstraat, Oosterhout N.B., is gemaakt van witgrijze betonnen blokken die uit de kloostermuur naar voren komen. Het kunstwerk staat symbool voor de verbinding tussen het besloten kloosterleven van de Onze Lieve Vrouwe Abdij en het hectische leven van alledag daarbuiten.

Ontwerper is Paul Elshout. In een eerder blog besteedde ik aandacht aan het kunstwerk Stadspoort van deze kunstenaar.

De kloostermuur vóór de renovatie. Foto Internet.

Renovatie

De restauratie vond plaats in het kader van het provinciale project Mijn Mooi Brabant. De muur is deels vervangen, deels gerestaureerd. Vóór de bestaande muur is een nieuwe halfsteense muur geplaatst waarachter de pilasters zijn weggewerkt. De muur is van een betonnen driehoekvormige afdekkap voorzien.

Om het gevoel van verbondenheid te benadrukken wordt de wandelaar langs de muur vergezeld door een flauw hemelsblauw licht, afkomstig van blauwe ledverlichting onder de muuroverkapping die door middel van sensoren met de voorbijganger ‘meeloopt’.
Met zijn afmetingen van ca. twintig meter breed en vijf meter hoog is het kunstwerk, als onderdeel van de vele meterslange muur, in balans met zijn omgeving.

Deel van de gerestaureerde kloostermuur, met kunstwerk.

Website Paul Elshout

Bronnen: Dagblad BN DeStem; Website Ons Brabant

Foto’s gerenoveerde muur met kunstwerk: Harry Muermans

Op de website van de zusters Benedictinessen, die de O.L.V. Abdij bewonen, staat over de zusters geschreven: ‘Hun spiritualiteit, gevoed door het gebed, krijgt gestalte in toewijding en dienst, in gebed, lezing en onderlinge liefde.’ Dit vormde voor mij de verbinding naar het volgende verhaal dat ik ooit heb geschreven.

Zuster van liefde

Iedereen mag naar huis maar Anja heeft natuurlijk haar sommen weer niet af. Staartdelingen, twee cijfers achter de komma. Na een kwartier legt ze haar potlood op de lessenaar en grist haar jas van de kap­stok. In de lange gangen klinken voetstappen, ze weerkaatsen op de wanden en de tegelvloer. Daar komt de hoofd­zuster de hoek om, haar habijt wap­pert om haar benen. Voordat Anja naar buiten kan vluchten staat de zuster al voor haar. Vanachter haar jampot­glazen kijkt ze Anja aan. ‘Zo, Anja, hoe gaat het er mee?’
‘Goed, zuster,’ zegt Anja en wil doorlopen maar de zuster grijpt haar arm. ‘Weet je dat wel zeker, vrouwke?’
Wat praat dat mens ineens lief, gis­te­ren zei ze nog dat Anja “niet zo moet zitten dromen in de klas”.
‘Zeg het eens, kind.’
‘Er is niets, zuster.’
‘Ik zie toch dat er wat aan scheelt. Zeg het nou maar eerlijk, de zuster wordt niet boos.’ Haar gezicht is vlak bij Anja’s wang, ze houdt nog steviger vast, haar nagels dringen in de huid van Anja’s arm.
‘Ik weet het niet, zuster, het gaat echt goed allemaal.’
‘Waarom is Anjaatje dan zo afwezig de laatste tijd en let ze hele­maal niet op in de les?’
‘Ik doe heus mijn best, zuster.’
De hoofdzuster legt een arm om de schou­der van het meisje, komt nog dichter­bij. Anja hoort haar ademhalen, het nonnenluchtje maakt haar mis­selijk. De zuster doet een stap opzij, be­kijkt Anja van boven tot onder. Ze schraapt haar keel, wringt haar han­den. ‘Vertel het maar, de zuster be­grijpt het wel. Jij bent toch een heel aar­dig meisje en al zo groot. Is er soms… een jongetje?’
Anja’s nek begint te gloeien, haar oksels prikken. ‘Nee, echt niet zuster, heus niet.’
De zuster zucht, met haar hoofd schuin staat ze Anja aan te kijken.  Ze zet haar handen in de zij, aan haar boezem ontsnapt een bibberende zucht. ‘Kom, vertel het eens, de zuster heeft geen uren de tijd!’
‘Het gaat heel goed zuster, ik vind alleen… rekenen een beetje moei­lijk.’
Een vreemd geluid komt uit de keel van zuster Albertine, alsof ze een toverbal heeft inge­slikt. ‘Rekenen dus,’ zegt ze met haar rollende r. ‘Anja moet veel beter oplet­ten in de les. En als ze huis­werk heeft moet ze de balletles maar een keertje over­slaan. Alleen meisjes die heel hard werken kunnen naar het Lyceum.’
‘Ik wil graag naar het Lyceum, zuster, ik zal heel goed mijn best doen.’
De zuster knikt, haar mond is een streepje. Met rui­sende rok­ken loopt ze de lange gang af en verdwijnt om de hoek.

Lentelucht stroomt Anja’s longen binnen. Bloesem geurt rondom de bomen op het plein. Opgelucht rent ze de poort uit, maar ook een beetje trots. Ze steekt haar neus in de wind. “Rrrekenen”… zegt ze de zuster na.
Dat kreng moest eens weten!

©Ingrid van den Bergh

Alle blogs in deze serie, allen met foto’s van Harry Muermans:
Bromtol; Piet Hohmann
Zuil; een kunstwerk?
Zwerffiets; Piet Hohmann
Gevallen voor kunst
Stadspoort; Paul Elshout
Kloostermuur; Paul Elshout
De Groene Weduwen; Paul Elshout

.